Herontdekken

‘Elke keer als we hier samen wandelen, maak ik nieuwe stappen in mijn proces. Dus ik ben benieuwd  wat ik vandaag ga ontdekken!’ Mijn coachee zit vol energie en richt de blik vooruit. ‘Welke kant op?’ vraagt hij. We gaan een richting uit die we nog niet eerder hebben gehad, een nieuwe route, een nieuwe sessie, vol frisse nieuwe energie. En toch… Ik moet denken aan een quote van T.S. Eliot.

“We shall not cease from exploration.
And the end of all our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time.”

Het blijkt de leidraad van de wandelsessie te worden. Via een andere route en via andere situaties komen we uit bij dezelfde thema’s. Ik neem een lichte teleurstelling waar bij mijn coachee. Hij had gehoopt op het lonkende perspectief in de verte die maakt dat hij kan rennen. Het is de beweging die hij goed kent en waarvan hij ook weet dat hij dan blijft rennen en dat het perspectief onbereikbaar blijkt.

Het verkennen waar Eliot over spreekt gaat alleen niet over de verte, maar veel meer over de diepte. Deze diepte in onszelf verkennen vraagt een slenterpas. In deze verkenning komen we tegen waar we zo naar verlangen en wat onze angsten en zorgen zijn. We ontmoeten de patronen die we van jongs af aan zo goed hebben geleerd om geliefd en erkend te worden. En tegelijk houden juist deze patronen ons af van waar we naar verlangen in het volwassen leven. Het is rijkdom om die patronen te waarderen en tegelijk te zien welke andere wegen er zijn. Het is geen oplossing voor storende situaties, het is wel een eye-opener voor een nieuwe aanpak. Je komt in dezelfde soort situaties, maar kan deze heel anders bekijken, alsof je er voor het eerst bent…

Bij veel deelnemers en hun organisaties kom ik de roep om oplossingen tegen. Zelfsturende teams moeten geholpen worden om eigenaarschap te pakken, medewerkers krijgen begeleiding in loopbaanontwikkeling omdat ze onvoldoende gemotiveerd zijn. En na de reorganisatie beginnen we helemaal opnieuw en dan met een mensgerichte aanpak…..

Gelukkig kom ik ook mensen en organisaties tegen die herkennen dat verandering en ontwikkeling vraagt om het (eigen) leiderschap opnieuw te ontdekken. Geen ontwikkelwasstraten en grootschalige MD-trajecten, maar eerst het gesprek met elkaar. Vertraag, verken en verdiep. Waar moet je langs als mens, als organisatie om de verlangde stap te maken? En dan ontstaat (ontwikkel)spanning die je in beweging zet. De slenterpas wordt een frisse tred en voor je het weet ren je het bereikbare, lonkende perspectief tegemoet.

Mijn coachee vind de vertraging niet makkelijk, het hoofd is sterk en biedt houvast in oordelen en kritiek. Mild keren we steeds terug naar het onderzoek. Het levert op hij bekende thema’s in zijn leven op een nieuwe wijze verkent. Je kunt alleen datgene loslaten wat je daadwerkelijk vast hebt. We nemen afscheid op de plek waar we de wandeling zijn begonnen. Het is dezelfde plek en toch is het al een beetje anders. De volgende keer komen we hier weer, opdat het weer anders zal zijn.

Heb je behoefte aan een verkenningstocht? Ik help je graag je leiderschap te ‘herontdekken’.