Vind het in de beweging

Ik werp een blik naar buiten. Wat voor weer is het? Het wordt in ieder geval een korte broek, maar ik twijfel tussen lange of korte mouwen. Uiteindelijk wordt kies ik het laatste. De hartslagmeter blijft vandaag lekker thuis en terwijl mijn horloge een GPS-signaal zoekt, trek ik sokken en schoenen aan.

Ik stap naar buiten, een waterig herfstzonnetje zorgt voor een prettig fris weertje. Het horloge piept ten teken dat het klaar is met zoeken, ik druk op start en zal er het komende uur niet meer naar kijken. Het lichaam komt in beweging en ik begin te rennen. De eerste meters verken ik hoe mijn benen en lijf voelen. Al snel ben ik de straat uit en sla ik rechtsaf, de kortste weg richting het bos. Anderhalve kilometer later verlaat ik het asfalt om daar pas aan het eind van mijn rondje weer op terug te keren.

Zo dicht bij huis ken ik elk bospaadje, het duurt dan ook even voordat ik kan gaan dwalen. Eenmaal in de dwaalmodus bestaan afstand, tijd en snelheid niet meer. Het enige wat er is, zijn mijn ademhaling en mijn voeten die contact zoeken met de grond en met een lichte plof neerkomen. Een route is er niet, de weg laat zich vinden in het moment. Het werkt intuïtief, in het hier en nu. Er is geen goede of foute keuze. Daar ben ik ook niet mee bezig: nu mijn lijf in beweging is gekomen, komt het hoofd tot rust. Ontspanning door inspanning. In het moment dient zich aan wat ik nodig heb. Soms puur het genieten van de natuur, de zon die door het bladerdak schijnt of de ervaring van mijn lijf dat tussen bomen doorschiet en over stronken springt. Andere keren ontstaan er nieuwe ideeën of valt het inzicht hoe ik met bepaalde situaties om kan gaan. Regie heb ik er niet over en dat is eigenlijk best lekker.

De flow waarin ik zit is eindig. Op een gegeven moment stopt het gewoon. Dit is voor mij het signaal om te oriënteren waar ik ben, de back-to-start functie op mijn horloge te starten en de weg richting huis in te zetten. Ik probeer de verkregen inzichten vast te houden. Sommigen vervliegen, anderen blijven hangen.

Niet elk hardlooprondje verloopt zoals hierboven. Ik train ook specifiek om me voor te bereiden op de wedstrijden die ik loop. Mijn aandacht richt zich dan op hartslag, tempo’s en techniek. Het daagt mij uit mijn grenzen te verleggen. En er zijn de sociale loopjes met vrienden die ook dezelfde passie delen. Lopen is dan een middel om met elkaar in contact te zijn.
Al deze aspecten van lopen zijn belangrijk. En ik leer daarin meer met aandacht te balanceren. Ik kom langzaam los van de fixatie op het doel. De weg naar het doel wordt belangrijker. Ik balanceer met aandacht voor duurvermogen, snelheid, kracht, lenigheid, techniek, maar ook luisteren naar mijn lijf, rust nemen, geïnspireerd raken, genieten. Hardlopen in al zijn diversiteit. Voor mij is het een metafoor voor werk en leven. Ik dóe niet aan hardlopen, ik bén een hardloper!

Maar hoe ben ik een hardloper in werk en leven? Wat betekent het dan om met aandacht te balanceren? Het is eenvoudig om de bekende stemmen in mijn hoofd te volgen. Zij zeggen mij dat de schoorsteen moet branden, dat ik hard en goed moet werken, het serieus moet aanpakken en de controle moet behouden. Het brengt mij wat het mij altijd bracht. Wat zou er gebeuren als ik de diversiteit meer opzocht? Uit de comfortabele balans stap om te ontdekken wat mijn aandacht vraagt? Een antwoord op deze vragen kwam uiteraard op een van mijn zwerfrondjes. Het idee van Adempauze Tochten. Het is een stap uit de bekende conferentiezalen en een stap de natuur die zoveel meer inspireert. Het daagt me uit minder te leunen op mijn verstand en meer te vertrouwen op mijn intuïtie. Minder op zoek naar de antwoorden en meer tijd te nemen voor de vragen die er leven. Kortom, ik ga doen wat ik zelf zo hard nodig heb.

En wat ik zelf zo hard nodig heb, daar kan de wereld ook wel wat van gebruiken. In veel organisaties hoor ik steevast dat het druk is. Nu heeft druk de kwaliteit om zaken voor elkaar te krijgen. In dat geval sta je ‘boven druk’. Helaas zie ik vaker dat mensen onder druk staan. Voor korte tijd kan dat weinig kwaad, totdat het steeds meer een gegeven wordt. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat sommigen de druk graag in stand houden. We hechten ons aan datgene wat we kennen. Want wat we niet kennen, kunnen we ook niet controleren. Alleen laten de effecten niet op zich wachten. Onder druk gaat de ademhaling omhoog, wordt oppervlakkiger, soms zelfs gejaagd. Mentale druk manifesteert zich uiteindelijk fysiek. Het kan even duren voor je de gevolgen merkt want de weg van het lijf is langzaam. Maar, al dan niet bewust, zijn die gevolgen er al wel.

Ik geloof dat er een weg is om van ‘onder druk’ naar ‘boven druk’ te kunnen gaan. Niet als een goedkoop trucje of gemakkelijk praatje. Het vraagt je de diversiteit aan mogelijkheden te onderzoeken en daarin leren met aandacht te balanceren. De tijd nemen om de paden te verkennen die je nog niet zo goed kent.

Mij helpt het dan om het lijf in beweging te zetten, zodat mijn hoofd kan vertragen. Net als in het zwerfrondje duurt het even voordat ik loskom van bekende paden en patronen. Ik richt mijn aandacht op mijn adem, het brengt me in het hier en nu en maakt me bewust van mijn fysieke gesteldheid. Er ontstaat ruimte. Ruimte om te ademen, ruimte die niet gelijk ingevuld hoeft te worden. De route laat zich vinden, er is geen goed of fout. Het brengt je datgene wat je juist zo nodig hebt.

Adempauze vind je niet alleen door hardlopen. Wij organiseren wandeltochten voor iedereen die toe is aan bezinning en rust. Ga je mee?